Het is bijna niet te geloven, maar geloven is mijn ‘werk’ en dus zal het wel kloppen dat ik 25 jaar geleden priester werd gewijd. Het was de zaterdag na Pinksteren en een zonnige dag. Familieleden, vrienden en parochianen vierden mee. Daarna een paar eremissen in de parochies, in Tielen en bij mijn zus in het klooster. Als ik de foto’s bekijk, zie ik alleen maar stralende mensen, ook bij mezelf. Je ziet de vreugde van het samenzijn en de blijheid van het gedeelde geloof.
25 jaar later zijn er al een aantal mensen niet meer in ons midden. Ik durf geloven dat ze veilig zijn in Gods liefde en vrede en dat ze op één of andere manier toch nog ‘aanwezig’ zijn. We geloven toch in ‘de gemeenschap van de heiligen’! Als jonge priester is het ook de bedoeling dat je een paar keer wisselt van parochie om met de opgebouwde ervaring opnieuw te beginnen. Dat was nooit gemakkelijk. Het weggaan van mensen die je kent en bemint, loslaten wat je vertrouwd was en waar je samen aan bouwde, om dan gezonden te worden naar mensen die je niet kent en waar je als vreemde opnieuw moet beginnen. Het deed pijn, maar was ook elke keer weer mooi om nieuwe mensen te leren kennen. In psalm 119 vers 32 staat (vrij vertaald): “Gij hebt mijn hart groter gemaakt.” Het is soms een ‘harde’ leerschool, maar de Heer zelf maakt ons hart groter om mensen nabij te zijn, om vreugde en verdriet te delen.
Toen een paar jaar na mijn wijding de druk teveel werd, heb ik een moeilijk jaar gehad. Mijn geloof heeft nooit echt gewankeld, maar ik heb toen wel eens getwijfeld of God me geroepen heeft of dat ik mezelf ‘geroepen’ had. Maar ja, de Kerk had mijn roeping bevestigd, dus… doorgaan! Wat me toen en nog steeds stimuleert zijn de woorden van Paus Johannes Paulus II die we tijdens de priesteropleiding in Rome mochten ontmoeten. Hij zei toen met zijn krachtige stem: Continuer! En hij zei het tweemaal. Dus… doorgaan! Doordoen, voortdoen, niet en nooit opgeven, doorzetten, volhouden… vertrouwen op Jezus Christus en Maria. Zij begeleiden ons. Ik heb het zo dikwijls ondervonden en nog. Na elke storm of nieuwe stap ontdek je – soms pas veel later – dat je gegroeid bent, sterker geworden bent in geloof, hoop en (naasten)liefde.
Na 25 jaar kijk ik superpositief terug. Vele goede mensen, de Heer en Zijn en mijn Moeder Maria (bege)leiden me. Ik ben blij en dankbaar voor wat Ze mij gegeven hebben en nog geven. En ik blijf geloven: wat God begonnen is zal Hij eens voltooien.
Een dankbare pastoor, Karel Loodts
